Begüm Özden Fırat

2010 Haziran’ında feminist haberleşme ağı Feminist e-mail grubuna bir e-mail düştü. E-maili atan kadın, evinde yatılı olarak çalışan Türkmenistan uyruklu bebek bakıcısının Mecidiyeköy’de devriye gezen üç polis tarafından durdurulduğunu, pasaportsuz olduğunun ortaya çıktığını, bunun üzerine kadının sınır dışı edilmek üzere Yabancılar Şubesi’ne götürülmeyi kabul etmesine rağmen Şirinevler’de bir eve götürülüp burada tecavüze uğradığını belirtiyordu. Parası ve cep telefonu da gasp edilen kadın kendisine tecavüz eden polisin adını biliyordu ve onu teşhis etmeye hazırdı. Ertesi gün şikayetçi olmak için Mecidiyeköy karakoluna gidildi. Kadın kimseyi teşhis edemediği gibi ifadesini de geri aldı ve kimseden şikayetçi olmadığına dair yeni bir ifade verdi.

Nilgün Toker

Sadece zulme ve adaletsizliğe uğrayanların adaleti düşündükleri ve talep ettikleri bir dünyada, adalet, ancak mazlumun ve mağdurun gramerinde yer bulabilir. Bu durumda da güçsüzler ve güçlüler arasındaki denklem bozulmadan, adalet, güçsüzlerin güçten talebine dönüşür ve adaletsizlik sistemi bir kez daha meşrulaşır. En iyi ihtimalle “adil bir güç”ün, adil olmayan bir “güç”ü kontrol etmesi ve adaleti sağlamasıdır talep edilen. Adaletsizliğe uğrayanların kendi adaletlerini sağlama yetkilerini çoktan devrettikleri bir devlet sisteminde, adaletin tesisi egemenliğin ellerine bırakılmış ve dolayısıyla tümüyle “hukuksal” bir edim olarak tanımlanmıştır; artık adalet “mahkeme”nin ve yasa uygulayıcılarının yetkisindedir. Yargıçların ve yasa uygulayıcılarının adaleti tümüyle yasallık olarak tanımladıkları, dolayısıyla da kural koyucu gücün icracısı oldukları bir yapı içinde, adaletsizliğin bizzat yasadan kaynaklandığı açıktır. O halde adaleti sağlayacak olan yasanın adaletsizliği söz konusudur ve şimdi yapılması gereken yeni bir adalet ölçütü aramak ve adaletin ne olduğunu sorgulamaktır.